Klein & Groot(s)

Klein & Groot(s)

 

 Zojuist twee dames begroet aan de deur. Eén van hen komt met regelmaat langs en zonder dat zij haar voet daarvoor tussen de deur hoeft te zetten, maak ik altijd even tijd voor haar. Elke drie maanden doet zij haar best mij een hart onder de riem te steken. Haar betrokkenheid en interesse komt voort uit een andere overtuiging dan de mijne, maar wij vinden elkaar in de wetenschap dat er meer is tussen hemel en aarde. En wij delen eenzelfde interesse voor puur en eerlijk eten. Ons driemaandelijkse culinaire praatje over sla uit de moestuin, pompoen in de soep en stamppotten van échte kolen is vaak besprenkeld met een Goddelijk vleugje en eigenlijk altijd wel prettig. Je hoeft niet hetzelfde te geloven om elkaar te respecteren. Je hoeft elkaar niet te begrijpen om de ander wat kracht toe te wensen.

Van mijn ouders heb ik geleerd dat je alles kunt bereiken wat je wilt. Geen wens zo groot of klein, of het ligt binnen je eigen macht om het te bereiken. En ik heb wensen. Kleine wensen, grote wensen.
Mijn zoontje heb ik geleerd dat je alles kunt bereiken wat je wilt. Geen wens zo groot of klein, of het ligt binnen je eigen kracht om het te bereiken. En Daan had wensen. Grote wensen, die klein begonnen.

Voor mijn ventje heb ik nog altijd de grootste wensen en ik zei altijd tegen hem: “Als jij later groot bent, dan…”, en dan lachte hij. Dan lachte hij alsof hij het wist. En dan zei hij dat hij al groot was. De waarheid van deze woorden drong pas tot mij door, op het moment dat hij zijn klein-zijn al had verruild voor een onbegrensde grootheid. Hij was pas vijf en dat vond ik nog best klein. Maar hij was vijf-en-een-half en dat was véél groter dan vijf, corrigeerde hij mij dan. Mijn kleine grote ventje. Zo jong, zo klein maar tegelijkertijd zo groots.

Die woorden spoken de afgelopen twee en een half (bijna drie) jaar met grote regelmaat door mijn hoofd. Die letterlijke woorden schreef iemand mij in één van de vele, vele hartverwarmende reacties en felicitaties die ik mocht ontvangen nadat ik officieel ben genomineerd voor ‘Beste Jonge Ondernemer van het Jaar'. Het enthousiasme van een ieder die mij feliciteerde, was overweldigend. Maar een enkeling begrijpt écht hoe ik mij voel. De dag van de officiële nominatie was een dag met een lach en een traan. Een grote dag waarop ik mij ineens heel klein voelde.

“Eten speelt een belangrijke rol in onze samenleving. Eten is zoveel meer dan voeding tot je nemen. Eten is samen genieten. Maar genieten van lekker eten is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Voor mensen die leven met een voedselovergevoeligheid kan eten heel bedreigend zijn. Levensbedreigend zelfs. Ziek worden van eten dat eigenlijk goed voor je is. Of erger.”

Toen ik Daan eens vroeg waarom hij het zo belangrijk vond dat mijn kookboek (red. Lekker eten met voedselovergevoeligheid) er zou komen, toen antwoordde hij “Omdat iedereen net zo lekker moet kunnen eten als ik, zelfs als ze ‘niets’ mogen!” Toen slechts vier jaar oud wist hij het al beter te verwoorden dan ik ooit zou kunnen. Puur, eerlijk en simpel. Kort na het zeer plotselinge en onvoorstelbare verlies van Daan, richtte ik mijn bedrijf op: zijn woorden werden mijn missie. Het is zo bijzonder hoe klein groot inspireert.

Overigens ben je nooit te klein of te groot om anderen te helpen. Voedselovergevoeligheid is ook niet selectief! Of je nu peuter bent, puber of prinses, iedereen krijgt op enigerlei wijze met voedselovergevoeligheid te maken. Een van de grote momenten van de afgelopen tijd is volgens velen mijn ontmoeting met H.K.H. Prinses Máxima (en Z.K.H. Prins Willem-Alexander), waarbij ik haar mijn kookboek heb aangeboden. Natuurlijk was het bijzonder, zij is absoluut een mensen-mens en een buitengewoon aimabele vrouw, maar dit is niet één van mijn grootste momenten (sorry Prinses). Mijn grootste momenten zijn juist de ogenschijnlijk kleinste momenten. Marnix zijn allereerste cakeje ooit! (Dat zo lekker was dat hij een jaar later tijdens de Familiedag van de SVA terug kwam om er héél véél te proeven.) Ellen die voor het eerst in haar leven uit eten kon gaan en genoot van ‘5 gangen door Larisse’. 25 voedselovergevoelige volwassenen die met 30+ overgevoeligheden samen uitgebreid konden tafelen en (vooral) genieten. Het berichtje van een moeder die mij na mijn nominatie schreef dat haar zoontje dankzij mijn kookboek net zo lekker kan eten als anderen en dat wat hen betreft Daans missie geslaagd is. De kleinste woorden hebben soms de grootste kracht. Het zijn die momenten die mij de kracht geven om vooral door te gaan met de missie die Daan gestart is.

Mijn nominatie leidt er toe dat voedselovergevoeligheid veel meer aandacht krijgt en persoonlijk vind ik dat dan groots. Die aandacht is namelijk hard nodig. Mijn nominatie heb ik opgedragen aan Daan. Een klein gebaar naar mijn grote ventje. In zijn veel te kleine maar oh zo grootse leventje dacht hij altijd aan anderen, iets wat wij in de hectiek van het dagelijkse leven nog wel eens vergeten. Winnen is overigens helemaal niet zo belangrijk. Natuurlijk, het geeft erkenning, het is een eer. Maar de grote vreugde zit vooral in het delen van passie en missie. Dat werd mij ook heel duidelijk tijdens de Finale van de verkiezing van Beste Groenteman van het jaar, waar ik als jurylid mocht optreden. Dat was overigens echt zo’n ‘later-als-ik-groot-ben’ moment, waar ik ineens naast een culinaire grootheid als Rudolph van Veen mocht plaatsnemen (voel je je best klein hoor). De AGF dames en heren hebben mij echt verpletterd. Wat een passie voor het vak, wat een betrokkenheid. Twee groenteheren met hun team, onderscheiden zich echt van de rest, maar in mijn ogen zijn alle finalisten oprechte winnaars. De hartstocht lag niet alleen in hun woorden, maar straalde uit hun ogen, hun presentaties en vakmanschap. Fantastisch ook hoe de medewerker niet in de schaduw van de ondernemer stond, maar naast hem of zelfs naar voren geschoven. Elkaar het spotlicht gunnen, wetende dat niet de één de ander overtreft maar dat samen versterkt. Kippenvel had ik en ik heb vurig mee gejuicht voor alle zes, stuk voor stuk winnende teams.

“Weet u”, zei één van de dames aan mijn deur, “er is geen dood.” De verklaring die zij gaf om haar woorden kracht bij te zetten, kun je ongetwijfeld min of meer invullen. Ik denk overigens dat wij daar allemaal op onze eigen wijze invulling aan geven. De kern blijft hetzelfde: wij zijn er ofwel heilig van overtuigd, of wensen vurig dat het waar is en hopen dat er meer is. Dat meer, dat moet je vooral zelf zoeken. In het leven gaat het er niet om dat je jezelf vindt, maar dat je jezelf ontwikkelt. De ander vinden, dat is een heel ander verhaal. Of je nu een geloof deelt, een passie, of een missie, dat maakt niet uit. Alleen is heel erg eenzaam, maar groot en klein samen, hand in hand, dat versterkt en dat bereikt.

Mijn verhaal begint met de wens van een klein ventje. Een simpele wens die met vervulling heel groots blijkt te zijn. Als je iets wilt bereiken in het leven, verschil wilt maken, dan moet je klein beginnen maar groots denken. 8 oktober is de ontknoping van mijn finale. Geen idee wat de uitkomst zal zijn en eigenlijk ook niet zo belangrijk. Ik gun het de ander net zozeer als mijzelf. Ook dan mag ik weer naast een grootheid staan op het podium, dit keer Humberto Tan. En misschien mag ik mijn spotlight moment dan heel even gebruiken om nog een klein beetje extra aandacht te vragen voor voedselovergevoeligheid. Stel jezelf eens de vraag wat jij kunt doen om verschil te maken voor iemand in jouw sociale netwerk die leeft met voedselovergevoeligheid. Bijvoorbeeld door jouw kind geen boterham met pindakaas mee te geven naar school als er in de klas een kindje met pinda-allergie zit. Of om die ene voedselovergevoelige collega eens te vragen hoe je de lunchbespreking veilig kunt invullen. Jouw kleine gebaar maakt een groot verschil, daar twijfel ik niet aan.

Mijn grote kleine ventje hoort nog heel erg bij mijn leven. Het vervullen van Daans wens geeft mij de kracht om door te gaan in een leven dat heel, heel moeilijk is zonder hem. Maar door alle prachtige mensen die op mijn pad komen, die zich aansluiten bij mijn missie, weet ik het zeker: mijn ventje heeft een onbegrensde manier gevonden om bij mij te zijn. Zo klein en tegelijkertijd zo groots. Hoe mooi is dat?