Wat was

De was hangt buiten. Maandenlang verlang ik naar de lente en dan zo ineens sta ik weer buiten de was op te hangen. Als de dag van gisteren. Zes lange wintermaanden lijken uit mijn geheugen gewist als ik met het buiten gedroogde wasgoed de lentegeuren weer in huis haal, tot in de kasten aan toe. Heerlijk! Dit vraagt om taart. Alsof ik ooit een excuus nodig heb om een nieuwe taart te bakken. Maar de wisseling van de seizoenen vormt altijd een bron van inspiratie en direct loop ik over met culinaire ideeën en creatieve recepten. In mijn keuken begint een nieuw seizoen met nieuwe taart.

Taart staat vaak aan het begin van iets moois. Een nieuw levensjaar, een huwelijk, een geboorte of een opening. Taart wordt gegeten bij feestelijkheden of bij speciale gelegenheden. Momenten waar je bij stil wilt staan, momenten die je nooit of te nimmer wilt vergeten. Volgende week is de dag waarop mijn kleine ventje zeven zou zijn geworden. Op diezelfde dag vorig jaar heb ik een bijzondere taart gemaakt. Die taart bleek het begin van iets moois: de oprichting van mijn eigen bedrijf ‘Larisse’, dat inmiddels is uitgegroeid tot veel meer dan alleen maar heerlijke en unieke taarten.

Terwijl ik de was buiten ophang, zie ik de eerste narcissen voorzichtig ontluiken, ruik ik de bedwelmende odeur van bloeiende hyacinten, de honingzoete geur van de lente waar reeds de eerste bijen op af komen. Er is geen ontkomen meer aan: de lente begint en laat zich door geen enkel verdwaald restje nachtvorst meer uit het veld slaan. De hele buitenwereld ruikt ernaar en binnen geurt het rijkelijk naar warme honing cake. Warme honing cake met een vleugje gember en een hintje kaneel. Kruidig, zoals de lente ook kan zijn, ons bij tijd en wijle herinnerend aan de afgelopen winter en de aanstaande herfst. Prachtige lentedagen zijn momentopnames en duren niet eeuwig voort.

Buiten regent inmiddels de was nat door wat ik geen zacht lenteregentje meer kan noemen. Grote regendruppels maken een einde aan mijn vrolijke lentestemming en mijn droge was. Geluk, dat is geen dagen vol intens genieten, geen voortdurende zaligheid. Geluk schuilt in momenten. Kleine scherven van tijd die je hart sneller doen slaan, je geest verlichten en je lichaam verwarmen. Momentopnamen die je koestert en waar je nog graag aan terug denkt. Geluk haal je soms uit de kleinste dingen, zoals die eerste prachtige hyacint of de geur van een zoete warme cake die je huis vult.

Geluk ligt niet voor het oprapen en heb je niet altijd zelf in de hand, maar kun je voor een groot deel wel zelf bepalen. De natuur levert geen vers gebakken honingcake, het levert de ingrediënten waarmee je een honingcake kunt bakken. Wanneer een oogst verloren gaat, kun je eindeloos treuren over de cake die je nu niet kunt bakken, maar je kunt ook een nieuwe cake bakken, met ingrediënten die wel voorradig zijn. En misschien verras je jezelf met hele nieuwe smaakervaringen. Zo is het leven ook. Je hebt niet altijd in de hand wat het leven je brengt of afneemt, wat je wel in de hand hebt, is hoe je ermee omgaat.

Dat klinkt heel simpel, maar ik weet dat het niet zo is. Helaas komt het leven niet met een kant-en-klaar boek vol succesvolle recepten voor elke mogelijke gebeurtenis in je leven. Je moet werken  met de middelen die je hebt en je eigen succesrecepten schrijven. Er zal altijd wel iets mislukken of (net) niet tot het gewenste resultaat leiden. Dat betekent niet dat het een verloren zaak is, want alleen al het feit dat je het hebt durven proberen, maakt het tot een succes. En je leert er altijd iets van, zelfs al is het dat je nu weet wat niet werkt. In het leven moet je, net als in de keuken, vaak creatief zijn. Je niet blindstaren op wat niet kan, maar op wat wel kan. Niet focussen op wat niet is, maar op wat wel is. Geloof me, als ik stil zou staan bij wat niet meer is maar wat was, dan zou ik geen dag meer doorkomen.

Mijn ‘Pumpkin meets Spice’ taart is zonder twijfel één van mijn lekkerste taarten, althans, dat vind ik zelf. Maar een fatsoenlijke pompoen is in het voorjaar nu eenmaal niet meer te vinden. En zelfs als je nog wel een pompoen vindt, moet je je wellicht afvragen waar die vandaan komt. Ik vind het jammer dat ik geen ‘Pumpkin meets Spice’ meer kan maken, ik zou er best een stukje van hebben gelust. Maar er is wel honingcake. ‘It’s cake, honey!’. Dus vandaag eten we bij de thee lekker een warm stuk honingcake. Het is niet beter of slechter, het is weer anders en nieuw. Niet dat we iets specifieks te vieren hebben, soms moet je momenten zelf taartwaardig maken. Dit is zo’n moment.

Het is gestopt met regenen, ik ga weer wat was buiten ophangen. Misschien dat er straks nog een buitje valt, maar dan kan ik de was altijd nog over de verwarming hangen. Het is niet hetzelfde, maar droog wordt het wel. En als ik mij er echt rot bij voel, neem ik gewoon nog een stuk honingcake.