zondag 30 december 2012

Sprookje


De vooravond van een nieuw jaar vind ik altijd een moment van bezinning. Ik werp een blik over mijn schouder naar de dagen die ik achter mij laat maar kies er tegelijkertijd voor om de mooie belevenissen, de momenten die mij met ontroering of trots vervulden, de mensen die mij raakten en mijn leven verrijkten, stevig vast te houden. Het zijn die bijzondere ogenblikken en unieke personen die ik wil koesteren op een moment dat ik diep adem haal, een lichte huivering onderdrukkend en vooruit kijk naar een nieuw jaar. Een nieuw jaar waar kansen liggen. Een nieuw jaar waar ik plannen voor maak. Een nieuw jaar waarin ik alles wat mij lief is, dichtbij mij houd. Een nieuw jaar dat nog zo onbekend is en dat nog volop ontdekt moet worden. Een nieuw jaar dat ik vroeg of laat opnieuw in mijn armen zal sluiten, wat de tijd ook brengt.

De afgelopen week ‘vierden’ wij voor het eerst in jaren weer eens de Kerstdagen. Althans, wij hebben een poging ondernomen en ik denk dat het ’t proberen waard was. We zijn weer heel wat do’s en don’t’s rijker! Genoeg ervaring om het in 2013 weer vol goede moed over te doen met een beetje meer van dit en een beetje minder van dat. Het Kerst Koken was in elk geval een groot succes. Het ene gerecht nog lekkerder dan het andere en dat geeft de burger moed (en de chef ook trouwens). Met hoeveel lood ik de 24e ’s ochtends ook in mijn schoenen stapte, naarmate de dag vorderde, proefde ik meer en meer de ‘spirit of Christmas’ en ik kwam zowaar best wat in de stemming. ‘Diner voor twee’ bleek een excellente keuze die avond, al kruisten enkele hartverwarmende zielen die avond ook mijn digitale pad. Eén gesprek van die nacht zal mij nog lang bijblijven. Dat vind ik toch wel bijzonder van de social media: zelfs wanneer je het liefst even ‘op jezelf’ bent, is er altijd wel iemand online voor een tête á tête wanneer je dat nodig hebt. Het maakt soms dat je je minder eenzaam voelt. Ook dat is Kerst!

Als ik terugkijk op 2012 realiseer ik mij dat dit jaar wel heel veel hoogtepunten kende. Bijzonder vind ik dat, want ik had het eigenlijk niet meer voor mogelijk gehouden. Nu Marco Borsato in het kader van de Top 2000 zingt dat afscheid nemen niet bestaat, besef ik mij dat hij gelijk heeft. Van mijn liefste Daantje heb ik nooit écht afscheid genomen. Ik kom mijn ventje tegen in alles wat ik doe. Al neemt elk nieuw jaar mij verder van de tijd dat ons lieveke nog écht bij ons was, het is ook telkens weer een stapje dichterbij. Punt is, van het eerste deel wéét je hoe lang dat is en dat is al moeilijk genoeg. Het grootste hoogtepunt van 2012 is zeker niet de minste, maar één die wel heel ver reikt: de vervulling van Daans wens (“Mamma, iedereen moet net zo lekker kunnen eten als ik, zelfs als zij ‘niets’ mogen”) leidt tot grotere dingen dan ik ooit had durven hopen. De vele prachtige mensen die Daans wens (& mijn missie) ondersteunen zorgen voor een brok in mijn keel. Ik word er echt even stil van.

Natuurlijk, daar waar de dingen die je start ‘grootser’ worden, zijn er ook altijd personen die daar zo hun eigen plannen mee hebben. Daar heb ik in 2012 best wat nachtjes slaap over verloren. Ik ben nu eenmaal een gevoelsmens en doe alles wat ik doe met hart en ziel en vanuit een pure en eerlijke missie. Wie daar gebruik van wil maken for own good in plaats van for the greater good, begrijpt het dus niet. Het deed mij wel realiseren dat ik iets moois gestart ben dat goed is en uniek en uiteindelijk bevestigt een dergelijke ervaring mij dus in mijn missie. Je bent nooit te oud om te leren, ook niet in 2012! Overigens laat ik alle pijnlijke, moeilijke en nare momenten graag achter in dit jaar. De idem mensen ook.

Genieten is ook een woord dat bij 2012 hoort! Zo heb ik ervaren dat je pas echt van een aardbei kunt genieten als het een Hollandse smaakaardbei is. Het delen van dit genot is helemaal fantastisch! Dat is ook helemaal waar het Huis van de Smaak op de Floriade om draaide en ook dat mocht ik allemaal meebeleven. Ik ontmoette daar telers met passie, mensen met een missie, puur en eerlijk. Jullie begrijpen direct dat wij elkaar daar vonden. Samenwerken versterkt, dat bewezen ook de prachtige groentespecialisten waarmee ik in 2012 iets schitterends heb opgezet: een cursus voedselovergevoeligheid waarmee groentespecialisten zich op positieve wijze onderscheiden in een markt waar voedselovergevoeligheid een steeds grotere rol gaat spelen. Een cursus die ervoor zorgt dat mensen die leven met een voedselovergevoeligheid, een stukje veiliger kunnen winkelen en kunnen rekenen op heel wat meer begrip bij de groentedames en –heren in kwestie! Die prachtige groenten verrasten velen door hun veelzijdigheid in de allergeenarme keuken. Groenten zijn echt het goud van ons land, zeker als ze ook nog op eigen bodem geteeld zijn. Er gaat niets boven het rood van een puntpaprika of het paars van een Pretty Potato. Mijn rode lievelingsproduct heb ik bij heel veel Nederlanders op het bord mogen introduceren en de paarse (en andere) Pretty Potatoes worden geïnspireerd door mij nu in Zuid-Zeeland met ongelooflijk veel liefde geteeld door een jonge teler. En dat leidt weer tot paarse stamppot en meer lekkers. Met de introductie van Dutch Specials in het allergeenarme menu, ging er voor de vele leden van de Stichting VoedselAllergie echt een culinaire wereld open tijdens de Familiedag in oktober. Maar ook niet voedselovergevoelige mensen liet ik er talloze malen van proeven en genieten. Al dat en nog zo heel veel meer in slechts één jaar.

Dat belooft wat voor 2013! En inderdaad, voor het nieuwe jaar heb ik heel veel plannen. Zoals Bruce Springsteen inmiddels heel toepasselijk zingt ‘I’m on fire!’ In 2013 gaan jullie dus meer van mij horen, meer van mij lezen en meer van mij proeven! In het nieuwe jaar zal ik langzaam aan mijn plannen onthullen. Niet alles tegelijk, want het hele jaar moet boeiend blijven. Samen laten wij 2013 zien dat ons geluk groter is dan een getal! Afgesproken? Geloof mij, je wilt echt niet het hele jaar rondlopen met een ‘vrijdag de 13e gevoel’. De 13 wordt dus gewoon ons geluksgetal. Samen tarten wij het lot! (En dan bedoel ik niet het oudejaarslot.)

Als kind vond ik oudjaarsavond overigens altijd reuze spannend. Niet te weten wat er op mij zou wachten in het nieuwe jaar. Het spannende vooruitzicht van weer een jaar groter worden. (Een vooruitzicht dat we bij volwassen worden heel snel weer weg stoppen, maar dat ook voor kinderen niet vanzelfsprekend blijkt.) Het is maar goed dat we dat niet beseffen als we klein zijn. Dan geloven we nog dat sprookjes echt zijn, dat Sinterklaas bestaat, dat pappa de sterkste is en dat alles mogelijk is. Als je je ogen sluit, kan je vliegen, een bezoekje brengen aan de Noordpool en meerijden met de prins (of prinses natuurlijk) op het witte paard. Je leeft nog lang en gelukkig. Het is zo echt, je kan het bijna voelen. Maar dan groei je op. En langzaam laat je het magische gevoel los. Het leven overkomt je en laat je zien dat niet alles zo mooi is als sprookjes doen voorkomen. Dat niet alles mogelijk is. Sinterklaas blijkt een bedrieger. Je verliest je vader (en niet alleen je vader) veel te vroeg aan een ziekte waar hij niet tegen opgewassen blijkt. En hoe lang je ook wacht, die prins(es) op het witte paard moet nóg komen en je neemt genoegen met die aardige knul (of meid) waar je in een kroeg tegenaan loopt.

Is het leven werkelijk zo wrang? Soms wel. Maar het punt is, ergens wil je in sprookjes blijven geloven. Je wilt die magie blijven voelen, het geloof hebben dat werkelijk  alles mogelijk is. Als het leven jou al haar kanten heeft laten zien, word je op een dag wakker en realiseert je dat als je grootste nachtmerrie uit kan komen, dat ook moet gelden voor je grootste dromen. Dat werkelijk niets onmogelijk is. Dat wanneer je iets mogelijk wilt maken, je daar gewoon keihard voor moet werken. En dat die prins(es) op het witte paard al jaren naast je slaapt en lief maar vooral ook leed met je deelt. Dat hij (zij) de hele reden is dat je het al zover hebt gered. Zelfs als het ergste je is overkomen, komt er een moment dat je ergens heel diep in je het waakvlammetje vindt van het kleinste beetje hoop en een fractie van het geloof dat je ooit bezat. En dat is genoeg. Voeg daar je liefde en inspiratie aan toe en beleef hoe jij je eigen vuur aan kunt wakkeren en het onmogelijke mogelijk kunt maken.

Dat is hoe mijn droom begon. Ik geef toe, ik heb een unieke inspiratie en een eindeloze liefde als brandstoffen voor mijn missie. Maar alleen dat is haast niet genoeg. Daarbij heb ik ook jullie nodig gehad .. en nog. Jullie maken dat ik niet alleen een missie heb, maar ook weer plannen. Mijn leven tot nu toe is precies wat Michel Fugain nu bezingt: une belle histoire.. Met natuurlijk de levenseigen dieptepunten en dan nog een flink beetje dieper. Met het oog op 2013 durf ik ook uit te kijken naar een mooie toekomst. Dat ik weer plannen maak, is stap één. Dat het op persoonlijk vlak telkens kleine stapjes zullen zijn, is niet erg. One small step for men bracht ons immers ook naar de maan. En ook die speelt een hele bijzondere rol in mijn leven. Noch planeet, noch ster maar oh zo onmisbaar.

Elke stap die ik zet in het nieuwe jaar, is er één vooruit. Niet alleen voor mij, maar ook voor jullie. Want ook volgend jaar zet ik mij in om het leven met voedselovergevoeligheid nog weer een klein beetje lekkerder te maken. Want, het is misschien een gave, maar op culinair gebied maak ik graag alles mogelijk. Oók bij voedselovergevoeligheid.

Ondanks mijn dankbaarheid voor 2012 en mijn plannen en wensen voor 2013, mist mijn hart een slag als de klok middernacht slaat. En heel even verlies ik dan mijn denkbeeldige glazen muiltje. Het moment suprême ben ik niet op mijn sterkst maar juist dan zal ik toosten op een ieder in mijn leven die mij zeer, zeer na aan het hart ligt. Hun namen hoef ik niet te noemen, zij weten wie ik bedoel. En als de eerste januari is ingegaan, hef ik mijn glas op jullie en wens ik, dat jullie sprookje waarheid wordt. Je moet, hoe dan ook, altijd blijven geloven in een happy end.

Een inspirerend nieuw jaar!
x Larisse

 Op de hoogte blijven van al mijn activiteiten, plannen en nieuwtjes? Volg mij dan op mijn FacebookFanpage

Foto’s kerstdiner Larisse® - 2012




 

4 opmerkingen:

  1. Inspirerend Larisse!
    Edwin

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een vitaliserende bezieling…
    Met elke stap die we voorwaarts zetten komen we een stukje dichterbij ons doel, alleen jijzelf bepaalt hoe klein of groot dat stapje is…

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooie gedachten, harde feiten, warme wensen, het leven in een notendop voor velen. Je weet het heel teder aan het papier toe te vertrouwen en ik heb het met een lach en een traan gelezen. Heb je op de Floriade even leren kennen in real life en verder gevolgd via de social media Facebook. Voor de één een afschuwelijk onpersoonlijk medium, voor mij een ware handreiking naar mensen die ik anders waarschijnlijk nooit had leren kennen. Ook voor jou heb ik een warm hoekje in m'n hart en hoop van harte dat onze wegen elkaar in 2013 weer eens mogen kruisen. Zie je nog steeds als de proostende Larisse met een glas aardbeien...beeld ook nog steeds op je site aanwezig, erg leuk! Wens jou met je ventje een heel mooie jaarwisseling en een prachtig, liefdevol en succesvol 2013 toe in goede gezondheid.
    Liefs, Hans.

    BeantwoordenVerwijderen